Dini Eğitim

Somut anlamda din eğitimi yaklaşımı, çocuklara ileriki yaşamlarında dini inançlarını geliştirmeleri ve derinleştirmeleri için onları destekleyen bir din yaklaşımı sunmakla ilgilidir. Din eğitimi kavramı dört boyuta dayanmaktadır: çocukla somut yaşam durumunda buluşma, olumlu temel deneyimler sağlama, öğrenmeyi çekincesiz kabul etme ve manevi yol.

Din eğitiminde farklı boyutlar

Boyut 1: Somut yaşam koşullarında çocuğun alınması

Boyut, çocukların ihtiyaçlarına yönelik olmakla ilgilidir. Eğitimciler: İçeride, çocukların eylemlerini sorgulamalı ve analiz etmelidirler. Bu sayede çocukların şu anda hangi ihtiyaçlarının eksik olduğunu tespit etmelidirler. Örneğin, bir çocuk bir dileği yerine getirilmediği için ağlıyorsa, eğitimciler bunun ne ile ilgili olduğunu anlamalı ve ardından örneğin çocuğu kollarına alıp rahatlatmalıdır.

Boyut 2: Olumlu temel deneyimlerin sağlanması

Bu boyutun odak noktası, çocuğun kendisine, diğer insanlara ve doğaya olan temel güvenini güçlendirmektir. Eğitimciler çocuğa sevgi, şefkat ve takdir göstermelidir. Çocuklar, güçlü ve zayıf yönleri ve kişilikleriyle kim olduklarının normal olduğunu öğrenmelidir. Ayrıca, çocuğa başkalarına güvenebileceği gösterilmelidir. Bu şekilde, çocuklar gelecekte de zor durumların ve zorlukların üstesinden gelebilmelidir.

Boyut 3: Öğrenmeyi çekincesiz kabul etme

kavramına benzer şekildeFarkındalığın açık pedagojisi Çocuk, karakteri, görünüşü ve yaşam durumu ne olursa olsun, olduğu gibi kabul edildiğini ve sevildiğini deneyimlemelidir. Eğitimcilerin rol model olarak etkisi burada merkezi bir öneme sahiptir. Çocuklar çekincesiz kabul etmeyi öğrenmelidir.

Boyut 4: Ruhani yol

Bu boyut, somut Hıristiyan inancının, geleneklerinin ve değerlerinin çocuklara aktarılmasıyla ilgilidir. Hristiyan öğretilerinin sembolleri çocuklara yaklaştırılır ve çocuklar endişe ve korkularıyla yalnız olmadıklarını öğrenmelidirler.